Nou van mijn kant uit goede verhalen, je zou bijna denken dat het allemaal wel meevalt, maar da’s niet helemaal zo. Oké alles verloopt goed, thuis zowel als in de salons. Maar ondanks alle positieve verhalen van de dokter blijft het toch wel een beetje met je been zeulen en je merkt goed dat je bewegingsvrijheid niet zo heel groot is. Maar goed elke dag kan ik een beetje meer en kom ik een stukje verder. Zelfs vorige week voor het eerst weer eens onder de douche gestaan met een mooie douchehoes om mijn been. Was wel een beetje spannend i.v.m. de gladheid, maar wat een genot zeg. Vroeger was het natuurlijk niet anders maar na bijna 3 weken mezelf gewassen te hebben met een washandje aan de wasbak was dit echt genieten. En m’n been is droog gebleven. Ow wat ben ik lekker fris, echt fris.
Medicatie
Vorige week maandag gestopt met de oxicodon, dit is een morfine achtige pijnstiller en tot zover gaat het goed. Ik mis wel een beetje de zweverige toestand, waar alles zo fijn was. Blijven alleen nog maar over een handvol paracetamol tabletten, 3 x naproxen en een maagbeschermer. Wat me is opgevallen is dat ik echt enorm veel heb geslapen, niet normaal zeg! Het zal wel een combi zijn van het herstel van de operatie, narcose en medicatie. ’t Koste geen enkele moeite om een gat in de dag te slapen en dat meerdere keren per dag. Niet altijd handig hoor, want ik heb dus ook ’s nachts een Chinese films liggen kijken uit verveling. Maar nu de medicatie minder wordt, probeer ik toch weer een beetje een dagelijkse regelmaat te krijgen. Vorige week dinsdag ben ik voor het eerst na de operatie weer naar de salon geweest en donderdags naar de andere salon. En ik moet zeggen dat het goed was om eruit te zijn. Lekker de frisse lucht en in het zonnetje. ’t Leek wel wintersportweer…
Zonder dalen geen pieken
Dat het niet altijd feest kan zijn bleek afgelopen vrijdag wel. Paar maatjes waren langsgekomen voor de “Vrijmibo” (vrijdag middag borrel) bij mij thuis dit keer. Dit zijn van die momenten dat je heel even bijna alles vergeet. De jongens zijn weg, het avondeten is op en toen zat m’n been me behoorlijk in de weg. Pijn in m’n kont van het zitten en ik merkte toch wel dat de belasting voor m’n goede been behoorlijk is. Bovenbeenspier is knetterhard! Ja zo had ik het ’s avonds niet zo naar mijn zin en zat mijzelf dusdanig in de weg dat een leuke dag veranderde in een baaldag. Het hoort er blijkbaar bij en zeg maar zo: zonder dalen geen pieken! Morgen weer een goeie dag, toch?
Vandaag heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Ben dan bijna 2 weken verder en het is de hoogste tijd om afscheid te nemen van m’n Agraves. Dit zijn de nietjes die de wond gesloten houdt. Aangekomen bij de gipskamer van het Eramsus word ik al snel naar binnen geroepen. Ah de onfortuinlijker skiër, komt u maar verder. Het is dezelfde man ( een ware gipskunstenaar!) die m’n brace heeft gemaakt en vakkundig haalt hij hem van m’n been. Ik was wel een beetje huiverig, maar m’n been houdt zich goed en voelt stabiel aan. De schaar komt eraan de pas en hij knipt het druk verband open. Wat een verademing en ik moet zeggen dat het er rustig uitziet. 26 Agraves houden de wond gesloten. Liefdevol wast hij m’n been, nee hoor gewoon ontsmetten die handel (op z’n Rotterdams). Met een speciale tang buigt hij ze open en haalt ze eruit. Het doet geen pijn en stelt niks voor, voor ik er erg in hebt zijn ze eruit. Schoon sokje om m’n been en een paar aanpassingen aan m’n brace en klaar is Kees. De Orthopeed is ook nog langs geweest en mijn knie kreeg ook zijn goedkeuring. Ziet er goed uit meneer Vat. Tot 23 maart! Snel maakt hij nog een verwijsbrief voor Spomed, waar ik zal gaan revalideren. Benieuwd wat me daar te wachten staat. Ik neem afscheid van de Gipskunstenaar, echt een sympathieke man die precies weet hoe hij met mensen om moet gaan. Hij kijkt me aan en met vragende pretoogjes zegt hij: “Tot de volgende keer “? Ik moet liggen en samen met Melanie gaan we naar de auto….
En dan ben je alweer vier weken verder na het ongeluk. Social Media vult zich nog dagelijks met mooie foto’s en filmpjes van wintersport. En heel soms betrap ik mijzelf erop of ik het ooit nog zou kunnen, snel gevolgd door de vraag of ik het nog zou willen? Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Geen antwoord op allebei de vragen. Maar kijk als ik weer zou kunnen skiën dan wil dat wat zeggen over de mate van herstel. En dan de tweede vraag: wil ik het nog wel? Alles in m’n lichaam gilt van wel, maar dan het verstand. Ondanks dat iedereen super lief en aardig is moet wel gezegd worden dat dit natuurlijk een enorme druk legt op m’n gezinsleven en in de salon. Wil ik dit nog een keer meemaken? En dan moet het revalidatieproces nog starten. Vandaar dat ik het gewoon niet weet en hier dus ook niet m’n focus op ligt vandaag. Aan m’n doelstelling is nog steeds niets veranderd.
Mijn doelen zijn:
- weer gezond te worden
- normaal de dag door te komen en deel te nemen aan het dagelijkse leven.
- het hoofd bieden aan pessimistische gedachte
- het vertrouwen in mijn knie weer terugwinnen
Wie weet sta ik er ooit nog weleens op de lange latten, maar nu even niet. Duidelijk is wel dat ik ervoor ga om volledig te herstellen. Gewoon de volle 100% en niet minder! Ik ben tenslotte niet ziek en er is niemand die dit uit m’n hoofd praat. Toch zullen er in het proces momenten zitten dat ik wellicht een beetje spijt heb van m’n uitspraak. Maar als jij mij dan weer een opbeurend berichtje stuurt kom ik de dag wel weer door 😉
Michel Vat 