Dromen, knippen en de Legpress | Blog #10, dag 77

Soms heb je van die dromen en dan lijkt het wel of het echt gebeurd is. Zo is blijkbaar m’n hang naar gewoon lekker knippen in de zaak zo groot…. ineens sta ik in de salon op m’n vaste plekje met een klant. Hij was al even niet geknipt en dat betekend een hoop haar en daar zijn kappers gek op. Scharen geslepen en geolied, het haar is schoon en klaar om geknipt te worden. Ik ben er ook klaar voor en m’n kam glijdt door het haar en met elke knip komen we een stuk dichter bij het eindresultaat. Ik ga helemaal op in m’n werk. Maar tijdens het knippen zijn er natuurlijk ook altijd gesprekken. Soms over hedendaagse gebeurtenissen en soms zijn het gesprekken met diepgang, dit zijn de mooie gesprekken net zoals deze keer. Het maakt veel indruk op me en zo gaat m’n droom van lekker knippen over in een levensles waar ik veel van kan leren. Nu ben ik al een optimist en zie in veel gevallen al een zonnestraaltje waar de ander nog naar druppels zit te kijken. Maar deze keer ben ik het die tot de conclusie kom dat ik dus nog een heel leven voor me heb. Ondanks de situatie waarin ik nu met m’n knie zit, maar dat komt allemaal wel goed. ’t Is soms even afzien, maar niet uitzichtloos. Oké het duurt wel even maar geef me de tijd en ik ben er weer. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik knip verder, dwaal een beetje af en laat alles op mij inwerken. Indrukwekkend gesprek, maar zeker eentje die ik niet had willen missen. Ik pak een potje wax een wrijf een flinke lik warm tussen m’n handen, kam het kapsel strak in model. Ik geniet met volle teugen en de klant kijkt me goedkeurend aan. Hij is me dankbaar en verteld nog wat hij de komende tijd van plan is. Ik zeg nog dat ik hoop dat hij er de tijd voor heeft en weer antwoord hij op een bijzondere positieve manier, ongelofelijk wat geeft zo iemand mij energie.

Langzaam word ik wakker, een situatie die je misschien wel herkend, de zon kijkt om het hoekje door een spleetje van de gordijnen en schijnt in je gezicht. Ik heb goed geslapen en had een bijzondere droom. Blijkt de hang naar lekker werken toch wel groot te zijn. Ik onthoud ze niet vaak maar deze wel.

We zijn 11 weken onderweg en waar zal ik eens beginnen. Er is namelijk best wel wat gebeurt de laatste dagen. Zoals je misschien wel gelezen hebt kan en mag ik m’n been weer een beetje buigen. Begon met 20 graden en liep op naar 30, 60 en nu op 75 graden. Het voelt geweldig kan ik wel zeggen. Het geeft me zo veel meer vrijheid. En als ik zit dan ziet het er best wel normaal uit. Maar als ik dan vol goede moed op pad ga dan merk ik toch wel dat ik nog echt wel aan het begin sta van de revalidatie. Buigen is mooi en daar ben ik echt wel blij mee, maar de kracht in m’n been is weg, gewoon helemaal niks. Stel dat m’n knie helemaal in orde zou zijn, zelfs dan zou ik er doorheen zakken. De spieratrofie heeft genadeloos toegeslagen en m’n bovenbeenspier is weg, nou ja eh heel dun zeg maar. En daar ben ik vandaag mee aan de bak gegaan. Olaf doet wat testen en ik mag zittend op de massagetafel m’n been laten hangen zonder brace en haal 75 graden. Melanie zegt nog dat het er bijna normaal uitziet! Hij kijkt om zich heen en neemt me mee “de zaal” in. We lopen langs wat apparaten en hij stopt bij de Legpress… Ik kan het bijna niet bevatten, ’t gaat gebeuren tralalaa. Ga maar liggen en zet je benen tegen de plaat. Je kent het vast wel, maar de vreugde van dit moment wil ik graag uitvoerig met je delen. Hij stelt het gewicht in op de astronomische waarde van 15 hele kilo’s en niets minder! Schouders tegen de steunen en ik zet me schrap. Samen met m’n goede been, maar meer met links begin ik m’n benen te strekken en langzaam weer te buigen. Na een korte evaluatie krijg ik te horen dat ik dit 10 keer mag doen en dan 3 setjes. Ha 3 x 10 dat doen we even! Nou de rest van de dag ben ik erg stil geweest, na de lunch zakte ik even weg en ik heb denk ik hetzelfde gevoel in m’n linkerbeen wat alle marathonlopers nu in beide benen voelen hahaha. Vroeger deed ik dit dus met 140 kilo, geen probleem. Vandaag voelde het ook zo. Maar ik ben weer een stuk dichter bij m’n herstel. Misschien moet ik maar eens opnieuw kijken naar m’n doelstellingen.

Vrolijk Pasen!

Knikkende knieën | Blog #9, dag 59

 

De Lente is aangebroken en de zon schijnt! Wat een dag zeg heerlijk als het voorjaar zich aandient. En ik ben in opperbeste stemming want ik ben naar het Erasmus geweest voor controle en om een nieuwe brace aan te meten. Ik ben zo blij, ik kan het wel van de daken schreeuwen. Dokter Meuffels is zeer tevreden over het genezingsproces. Hij pakt mijn been en duwt hem in verschillende richtingen, trekt aan m’n onderbeen. Ik moet nog wat oefeningen doen en hij kijkt goedkeurend. Hij concludeert dat de grote Patellapees vast aan het groeien is en de nieuwe kruis en knieband ook in orde zijn. Ik mag naar de gipskamer en krijg mijn nieuwe brace die ingesteld kan worden zodat ik niet te ver buig, want alles moet nog erg voorzichtig worden aangepakt. Ik mag m’n knie 20˚ gaan buigen. Ik kan mijn blijdschap moeilijk verbergen, o wat ben ik blij met dit nieuws. Bedankt Dokter…

 

 

Eindelijk is het zover 8 weken na het ongeluk en 6 weken na de operatie mag ik mijn knie weer gaan buigen! Nou heb ik dit al een aantal keer gedaan, maar dat waren oefeningen. Laatst, onder toeziend oog van Olaf, heb ik voor het eerst gekeken hoever de knie zich laat buigen en ik kwam tot 35˚. Niet slecht voor een knie die ruim 8 weken in een brace zit. Verder wordt er steeds meer duidelijk over de schade en het herstelproces. De patellapees die gescheurd is onder de knieschijf en tijdens de operatie gehecht is heeft een lange herstelperiode. Dit komt omdat een pees mindergoed doorbloed is dan een spier en er veel bindweefselverbindingen zich moeten vormen. De hersteltijd ligt tussen de 300 en 500(!) dagen. Voorlopig zit deze pees dus vast d.m.v. de hechtingen. Voorzichtigheid is geboden, want als hier wat speling op komt kan dit resulteren dat ik m’n knie niet helemaal meer kan strekken en ik hier in de toekomst over kan struikelen bij het lopen. Vervelend allemaal maar t is niet anders.

Yes we can

Als ik iets geleerd heb afgelopen weken is het wel dat ik mijn focus vooral leg op wat ik allemaal wel kan en wat mij bespaard is gebleven. Sprak onlangs nog iemand die ook een serieus skiongeluk heeft gehad en ook hij was optimistisch. Dit maakt het allemaal zoveel makkelijker om je doel te bereiken. Maar goed hoe zijn de afgelopen weken dan verlopen. De dagen wisselen zich af. Ook al ben ik een optimist, de mindere dagen zitten er echt wel tussen. Weet je dat m’n optimisme tevens ook m’n struikelblok is. In mijn hoofd loop ik al weer hard, ben ik lekker aan het knippen en stap ik even in de auto om “ergens” naar toe te gaan. Helaas is de realiteit anders; niet hardlopen, niet knippen en in de auto ben ik nog steeds een passagier. Maar met de wetenschap dat dit gaat veranderen kan ik er wel weer mee door en kijk wat ik wel kan.

Runkeeper, 400 meter in 8 minuten

Zo ben ik afgelopen week gaan stemmen en dat was niet zover van huis. De zon scheen en ik zei tegen Melanie dat ik naar huis ging lopen. Onderweg stond een bankje waar ik eventueel uit zou kunnen rusten. Nu heb ik altijd wel een beetje de behoefte om “iets” uit te lokken op een leuke manier dus dit was een mooie gelegenheid om de app runkeeper weer eens te activeren. 400 meter in 8 minuten! Ik ben er content mee en de app staat zo ingesteld dat mijn resultaat direct gedeeld wordt op Facebook. Je begrijpt dat de reacties erg leuk waren en daar ik hou er wel van. Afgelopen weekend werd m’n oudste dochter Jill 9 jaar. Een hele dame die precies weet wat ze wil en zo nu en dan lekker eigenwijs is. Ze is stapel op haar nichtje Olivia en dat is volgens mij wederzijds. Enfin een huis vol visite. Lekkere taart gegeten en al was het niet mijn verjaardag, ik vond het heerlijk om onder de mensen te zijn. Je moet weten dat de eenzaamheid soms best groot is. Als kapper ben je natuurlijk dagelijks onder de mensen, maar als je ineens zo alleen thuis zit dan is dat toch een ander verhaal. Soms kreeg ik gewoon de behoefte om de postbode of de glazenwasser uit te nodigen voor een kopje koffie! Nee dat alleen zijn is niet mijn ding. Ah op zich valt het wel mee. Met enige regelmaat bezoek ik beide kapsalons, ga naar een bijeenkomst van ondernemers en probeer me ook thuis nuttig te maken. Want Melanie heeft het wel voor de kiezen gekregen afgelopen weken.

Mijn soulmate

En zo realiseer ik mij weer hoe waardevol ons gezinsleven is. En de balans is goed. Nu zijn we al weer bijna 21 jaar samen en ik moet zeggen dat ik het niet beter had kunnen treffen. Onze huwelijksbelofte hield in: door dik en dun en in voor en tegenspoed. Nou ik heb dus behoorlijk aanspraak gemaakt op “mijn deel”. Buiten het feit dat ik natuurlijk gewoon weer gezond wil worden wil ik ook graag samen oud worden met jou Melanie. Samen Jill en Lilly zien opgroeien en alles wat we nog op ons pad tegenkomen. Echt twee heerlijke meiden die natuurlijk van tijd tot tijd ook hun plekje achter het behang verdienen. Ik geniet van elke dag en ook na 21 jaar brand mijn vlammetje nog net zo hard voor jou. Ik hou van jou schat, elke dag een beetje meer….

One small step for men, one giant leap for Michel! Blog 8 | dag 42

 

Ik sta er goed op vind je niet? Eerste week met revalidatieopdrachten is voorbij. Ik ben net weer bij Olaf geweest en hij is tevreden met de vorderingen. Je begrijpt wel dat ik niet direct van grote sprongen kan spreken, maar voor m’n gevoel gaat het stapje voor stapje de goede kant op. Helaas moet ik wel wachten tot 23 maart, want dan pas krijg ik hopelijk een nieuwe brace die ervoor zorgt dat ik m’n been weer wat kan buigen.

Terug naar Olaf en hij wil weten hoe het afgelopen week is gegaan. In principe goed, maar gisteren wel een klein broekpoepmomentje. Op een gladde ondergrond gleed mijn kruk weg en voor m’n gevoel ging het maar net goed. Ik heb er niks aan over gehouden, wel even een iets grotere belasting op mijn been. Hij kijkt naar m’n been en maakt me erop attent hier toch zorgvuldig mee om te gaan en vooral voorzichtig. ’t Kan heel makkelijk verkeerd aflopen en dan is het leed niet te overzien. Nog beter m’n best doen dan maar en oppassen dat gemakzucht er niet insluipt.

Buigen

Goed dan gaan we nu kijken hoever je het been omhoog kan trekken als je plat op je rug ligt. Je hak blijft op de tafel en je bovenbeen naar je toe zodat je knie omhoogkomt.  Slik daar had ik nog niet op gerekend, spannend momentje hoor. Hij ondersteund m’n knie en langzaam buig ik mijn knie heel voorzichtig. Yeahhh voor het eerst, bijna op de minuut af, buig ik mijn knie voor het eerst 6 weken na het ongeluk. Ik ben vervuld van geluk dat het eigenlijk zonder pijn gaat. Olaf is ook verrast en is blij dat het makkelijk gaat. Weinig verklevingen zover. Dit is dus ook m’n oefening voor de komende week. 3x per dag 10x m’n knie weer een beetje buigen. Man man man wat ben ik blij. Klein stapje voor de mens en je raadt het al; een gigantische sprong voor Michel!

 

Verder heb ik natuurlijk honderden vragen. In hoeverre mag ik m’n been belasten en mag ik daar dan al een beetje op vertrouwen. Wanneer krijg ik weer wat van mijn zelfstandigheid terug en kan ik zelf autorijden. Vragen, allemaal vragen schieten door m’n hoofd en ik heb een onverzadigbare behoefte aan informatie. Dokter Meuffels en Olaf zullen zich nog weleens achter hun oren krabben. Maar goed zo zit ik nu eenmaal in elkaar en de meeste die me kennen zullen hierover niet verbaasd zijn.

Dan heb ik de belangrijkste vraag nog niet gesteld, maar wanneer kan ik weer beginnen met knippen? Want ik mis het wel hoor om gewoon met het mooiste vak van de wereld bezig te zijn. Natuurlijk begrijp ik dat ik in een proces zit waarbij alles een keer gaat gebeuren. Hoe lang ben ik er mee bezig en waar sta ik over 3, 6, 9, 12, 15 of 18 maanden. Want dit is toch wel waar ik rekening mee moet houden. 12 tot 18 maanden revalideren.

Hakken & Plakken

Om alles een beetje overzichtelijk te houden en resultaten binnen bereik te houden heb ik besloten om alles in kleine stukjes te hakken. Geleerd van Lilly want die is er nu mee bezig op school: hakken en plakken. Het werd mij al snel duidelijk dat als ik te grote doelen stel het te lang duurt eerdat ik resultaat zie. Door het te verdelen in kleine stukjes zijn ze sneller bereikt en ja dat is toch wel iets wat me op de been houdt. Elke dag iets doen wat gisteren nog niet lukte en leef ik van overwinning naar overwinning.

Alles begint bij mijzelf!

Ik krijg veel lovende woorden van jullie over mijn optimisme en ook dat houdt me op de been. Ik denk en vind dat alles begint bij mijzelf. Als ik niet positief ben dan zit niemand meer op mij te wachten. Ik zou thuis een moeilijke situatie creëren en dat is niet goed. En in de salon zouden ze ook niet meer op mij zitten te wachten. Juist deze mensen zijn zo belangrijk voor me dus door me positief op te stellen probeer ik het hun ook een beetje makkelijker te maken. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat het ook wel bevorderlijk voor m’n herstel is om het positief aan te pakken.

Afgelopen week was wel een goede week. Redelijk intensief en ik kom erachter dat herstellen van een operatie best wel impact heeft. Vergeet niet dat buiten het feit dat er een hele verbouwing in m’n knie heeft plaatsgevonden ik ook nog een uurtje of 6 onder zeil ben gehouden. Klinkt misschien gek, maar ik vond het wel fijn om onder narcose te zijn, maar niet zo fijn als wat de “notartzt” uit de helikopter me toen heeft gegeven. Ik was helemaal in de wolken. Ja oké de oorzaak rechtvaardigt het niet, maar ik schijn om nog een 2^e spuitje gevraagd te hebben (niet gekregen haha).

Terug naar de realiteit: Ik weet nog dat ik vrij snel na de operatie optimistisch zei dat ik vanaf volgende week elke dag naar de zaak zou gaan. Nou vergeet het maar. Ben nu bijna 4 weken na de operatie en ik merk gewoon dat als ik een dag buiten de deur ben geweest ik de dag erna echt een stap terug moet doen en meer moet rusten. In mijn hoofd wil ik wel, maar de rest “hinkt” er een beetje achteraan.

Michel

 

 

Start revalidatie! Blog #7, dag 35

Vandaag hebben we heerlijk geskied op de Wildkogel en het was prachtig weer. De zon stond mooi aan de blauwe hemel. Lilly voor de 2^e keer en Jill voor de 5^e keer. Ze doen het goed en trots als een pauw kijk ik hoe ze zich vermaken in de sneeuw. Lilly maakt dezelfde opmerking als ik jaren geleden heb gemaakt als klein ventje; Het lijkt wel alsof het hier altijd kerst is, wijzend naar de dennenbomen. Hier en daar met een restje sneeuw. Het heeft al even niet meer gesneeuwd, maar de frisse berglucht doet wonderen. Ik haal diep adem en mijn longen vullen zich met de schone lucht. Als ik ineens geblinddoekt in de bergen zou zijn zou ik het aan de geur zo herkennen. Ow wat ben ik gek op de bergen.

Maar vandaag is het anders ik haal diep adem en het ruikt anders. Niet de lucht zoals ik gewend ben van de Alpen. Ik sta op en kijk uit het raam en realiseer me dat ik thuis ben. Geen skistokken maar krukken, geen machtige bergen maar de daken van de overburen en geen zon maar bewolkt Nederlands weer. Ineens realiseer ik me dat Melanie, Jill en Lilly niet op wintersport gaan. Eigenlijk een vakantie waar ik erg naar uitgekeken had. Samen met z’n viertjes even een weekje ertussen uit. We hebben het er al over gehad maar als dan het moment zover is dat je eigenlijk zou gaan….

 

Echte Bikkels

Maar goed er zijn ergere dingen. Ik ben niet ziek en kom er wel. In m’n directe omgeving zijn er genoeg mensen die niet zo’n goed vooruitzicht hebben als ik. Misschien wel een situatie die niet te winnen is en ze geven gewoon niet op. Dat zijn pas de doorzetters van deze maatschappij. De doorzetters die de maatschappij ruggengraat geven. Niet bezig zijn met te zeiken over wat ze niet hebben maar kijken naar wat ze wel hebben. Eigenlijk zijn dat mijn helden en inspireren mij enorm. Door blijven gaan terwijl je weet waar het schip zal stranden maar gewoon niet opgeven. Echte bikkels, je zou ze een standbeeld willen geven.

Stapje terug

Zondagavond vroeg naar bed en wel met een beste migraine aanval. Ik merkte ’s middags al dat hij zich aankondigde en dacht hem te kunnen tekkelen met medicatie, maar als het avond is merk ik toch dat ik aan het kortste eind trek. Hammer time! Melanie haalt m’n laatste redmiddel. Het bijzondere aan deze tabletten is dat je er maar 1 per 24 uur mag slikken. Want als je méér slikt heb je kans op hoofdpijn?!? Best een bijzondere bijwerking voor een middel dat Migraine moet verminderen. Ik leg me erbij neer en neem er netjes 1 en ik ga naar bed. Toch had ik niet gedacht dat ik een migraineaanval zou krijgen. Even een snelle optelsom leert dat ik sinds de operatie 160 paracetamol, 57 naproxen, 16 oxicodon en een handvol maagbeschermers heb geslikt. En toch heeft de bastaard zich door weten te zetten. Maandag opgestaan met een beetje katerig gevoel en tot m’n schrik zie ik dat m’n wond gelekt heeft. Donders zal toch niet ontstoken zijn? Dokter wil het graag zien en zo zitten we in de auto richting het Erasmus. Advies van de dokter: stapje terug! Het komt wel vaker voor, maar gelukkig is het niet ontstoken. Even in de gaten houden dus

Lilly zou eigenlijk naar de bioscoop gaan, maar helaas lukt het niet vandaag. Weer een teleurstelling, maar dit keer kon ik het nog goed maken met een happy meal!
Toen we thuiskwamen een film opgezet en samen op de bank onder een deken (voor mij helaas geen vreemde bezigheid). Waardevol momentje voor mij om zo eens rustig met m’n dochter op de bank te zitten. Wat er ook gebeurt, morgen naar de film.

Eindelijk revalideren…

Maar goed nu een belangrijk moment. 1^e afspraak bij Spomed, mijn revalidatieadres voor het komende jaar of misschien wel langer. Er komt een langen slanke man op mij afgelopen strekt zijn hand uit en stelt zich voor. Ik geef een hand en we maken kennis. Olaf is de man die mij gaat helpen om weer op eigen benen te staan. We gaan naar een behandelkamer en hij vraagt wat er is gebeurd en nog meer formaliteiten. Ook hier is de aanpak vrij concreet en direct. Hun visie is duidelijk:

“een voorspoedig herstel vraagt om een zeer actieve inbreng van mij als patiënt”

en nog wat meer zinnen. Goed het komt erop neer dat ik flink aan de bak kan. Niks mis mee toch, als dit ervoor zorgt dat ik het maximale uit m’n revalidatie haal is dit wel aan mij besteed. (Rare zin?). Ik ga de uitdaging aan, een andere optie is er simpelweg niet.
Vanaf nu elke week naar Capelle, dit is het begin na 23 maart zal dit opgevoerd worden. Dan krijg ik een andere brace die een beetje kan buigen en vervolgens steeds verder.  Voor deze week staan er een nieuwe manier van lopen met krukken, ik mag moet mijn been neerzetten, alsof ik gewoon loop. Alleen nu met maar maximaal 5kg druk en NIET meer. Got it! Oefening 2 is elk uur mijn bovenbeenspier (wat er nog van over is, want dat is al behoorlijk afgenomen) 10 x aanspannen, gecombineerd met het bewegen van mijn voet; tenen naar de knie en tenen van de knie weg bewegen.

Tot slot is me wederom duidelijk gemaakt dat het niet niks is en voor alle betrokken partijen (met name voor mijn knie) dit een serieuze uitdaging is. Maar het is geen uitzichtloze situatie. Hopen dat alles goed gezien is en m’n kraakbeen en meniscus echt niet beschadigd zijn.Volgende week maandag 2^e afspraak. Ik ben zo benieuwd, kan niet wachten.

Voor zover wil ik jullie ook bedanken voor alle positieve berichten die jullie op m’n blog achterlaten. Het doet echt heel goed en geeft me enorm veel energie om door te gaan en gevoelsmatig niemand te willen teleurstellen. Dankjewel allemaal 😉

 

 

 

 

 

2 weken verder, nog 4 te gaan! | Blog #6, dag 28

Nou van mijn kant uit goede verhalen, je zou bijna denken dat het allemaal wel meevalt, maar da’s niet helemaal zo. Oké alles verloopt goed, thuis zowel als in de salons. Maar ondanks alle positieve verhalen van de dokter blijft het toch wel een beetje met je been zeulen en je merkt goed dat je bewegingsvrijheid niet zo heel groot is. Maar goed elke dag kan ik een beetje meer en kom ik een stukje verder. Zelfs vorige week voor het eerst weer eens onder de douche gestaan met een mooie douchehoes om mijn been. Was wel een beetje spannend i.v.m. de gladheid, maar wat een genot zeg. Vroeger was het natuurlijk niet anders maar na bijna 3 weken mezelf gewassen te hebben met een washandje aan de wasbak was dit echt genieten. En m’n been is droog gebleven. Ow wat ben ik lekker fris, echt fris.

Medicatie

Vorige week maandag gestopt met de oxicodon, dit is een morfine achtige pijnstiller en tot zover gaat het goed. Ik mis wel een beetje de zweverige toestand, waar alles zo fijn was. Blijven alleen nog maar over een handvol paracetamol tabletten, 3 x naproxen en een maagbeschermer. Wat me is opgevallen is dat ik echt enorm veel heb geslapen, niet normaal zeg! Het zal wel een combi zijn van het herstel van de operatie, narcose en medicatie. ’t Koste geen enkele moeite om een gat in de dag te slapen en dat meerdere keren per dag. Niet altijd handig hoor, want ik heb dus ook ’s nachts een Chinese films liggen kijken uit verveling. Maar nu de medicatie minder wordt, probeer ik toch weer een beetje een dagelijkse regelmaat te krijgen. Vorige week dinsdag ben ik voor het eerst na de operatie weer naar de salon geweest en donderdags  naar de andere salon. En ik moet zeggen dat het goed was om eruit te zijn. Lekker de frisse lucht en in het zonnetje. ’t Leek wel wintersportweer…

Zonder dalen geen pieken

Dat het niet altijd feest kan zijn bleek afgelopen vrijdag wel. Paar maatjes waren langsgekomen voor de “Vrijmibo” (vrijdag middag borrel) bij mij thuis dit keer. Dit zijn van die momenten dat je heel even bijna alles vergeet. De jongens zijn weg, het avondeten is op en toen zat m’n been  me behoorlijk in de weg. Pijn in m’n kont van het zitten en ik merkte toch wel dat de belasting voor m’n goede been behoorlijk is. Bovenbeenspier is knetterhard! Ja zo had ik het ’s avonds niet zo naar mijn zin en zat mijzelf dusdanig in de weg dat een leuke dag veranderde in een baaldag. Het hoort er blijkbaar bij en zeg maar zo: zonder dalen geen pieken! Morgen weer een goeie dag, toch?

Vandaag heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Ben dan bijna 2 weken verder en het is de hoogste tijd om afscheid te nemen van m’n Agraves. Dit zijn de nietjes die de wond gesloten houdt. Aangekomen  bij de gipskamer van het Eramsus word ik al snel naar binnen geroepen. Ah de onfortuinlijker skiër, komt u maar verder. Het is dezelfde man ( een ware gipskunstenaar!) die m’n brace  heeft gemaakt en vakkundig haalt hij hem van m’n been. Ik was wel een beetje huiverig, maar m’n been houdt zich goed en voelt stabiel aan. De schaar komt eraan de pas en hij knipt het druk verband open. Wat een verademing en ik moet zeggen dat het er rustig uitziet. 26 Agraves houden de wond gesloten. Liefdevol wast hij m’n been, nee hoor gewoon ontsmetten die handel (op z’n Rotterdams). Met een speciale tang buigt hij ze open en haalt ze eruit. Het doet geen pijn en stelt niks voor, voor ik er erg in hebt zijn ze eruit. Schoon sokje om m’n been en een paar aanpassingen aan m’n brace en klaar is Kees. De Orthopeed is ook nog langs geweest en mijn knie kreeg ook zijn goedkeuring. Ziet er goed uit meneer Vat. Tot 23 maart! Snel maakt hij nog een verwijsbrief voor Spomed, waar ik zal gaan revalideren. Benieuwd wat me daar te wachten staat. Ik neem afscheid van de Gipskunstenaar, echt een sympathieke man die precies weet hoe hij met mensen om moet gaan. Hij kijkt me aan en met vragende pretoogjes zegt hij: “Tot de volgende keer “? Ik moet liggen en samen met Melanie gaan we naar de auto….

En dan ben je alweer vier weken verder na het ongeluk. Social Media vult zich nog dagelijks met mooie foto’s en filmpjes van wintersport. En heel soms betrap ik mijzelf erop of ik het ooit nog zou kunnen, snel gevolgd door de vraag of ik het nog zou willen? Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Geen antwoord op allebei de vragen. Maar kijk als ik weer zou kunnen skiën dan wil dat wat zeggen over de mate van herstel. En dan de tweede vraag: wil ik het nog wel? Alles in m’n lichaam gilt van wel, maar dan het verstand. Ondanks dat iedereen super lief en aardig is moet wel gezegd worden dat dit natuurlijk een enorme druk legt op m’n gezinsleven en in de salon. Wil ik dit nog een keer meemaken? En dan moet het revalidatieproces nog starten. Vandaar dat ik het gewoon niet weet en hier dus ook niet m’n focus op ligt vandaag. Aan m’n doelstelling is nog steeds niets veranderd.

Mijn doelen zijn:

1. weer gezond te worden
2. normaal de dag door te komen en deel te nemen aan het dagelijkse leven.
3. het hoofd bieden aan pessimistische gedachte
4. het vertrouwen in mijn knie weer terugwinnen

Wie weet sta ik er ooit nog weleens op de lange latten, maar nu even niet. Duidelijk is wel dat ik ervoor ga om volledig te herstellen. Gewoon de volle 100% en niet minder! Ik ben tenslotte niet ziek en er is niemand die dit uit m’n hoofd praat. Toch zullen er in het proces momenten zitten dat ik wellicht een beetje spijt heb van m’n uitspraak. Maar als jij mij dan weer een opbeurend berichtje stuurt kom ik de dag wel weer door 😉